درباره کتاب خواندن از شوپنهاور

هنگامی که مطالعه می کنیم شخص دیگری به جای ما فکر می کند : ما فقط جریان ذهنی او را تکرار می کنیم. این حدیث همان شاگردی است که برای یادگیری فن تحریر ، با مداد خود خطوطی را که معلم رسم نموده دنبال می کند. بنابراین در مطالعه ، بخش اعظم تفکر به جای ما انجام شده. به همین دلیل است که هنگامی که پس از چندی اشتغال خاطر به افکار خودمان، به مطالعه میپردازیم ، احساس آسودگی میکنیم اما هنگام مطالعه ذهن در واقع جولانگاه افکار شخصی دیگر می شود و بنابراین گاه اتفاق می افتد که شخصی که فراوان - یعنی تقریبا تمام روز را به مطالعه می کند و در فواصل آن هم وقت خود را با اشتغالات خالی از تفکر هدر می دهد ، به تدریج توان خود اندیشی را از دست می دهد شخصی که همواره سواری می کند و عاقبت راه رفتن را از یاد می برد. گرچه ، مطالعه ی بیشتر فضلا این گونه است: خودشان را خرفت می کنند زیرا مطالعه ی زیاد و پیوسته بیش از کار مداوم بدی ذهن را از کار می اندازد، زیرا کار یدن دست کم به شخص اجازه می دهد تا افشار شخصی خود را داشته باشد. همچون فنری که به واسبله فشار مداوم جسمی خارجی عاقبت خصلت ارتجاعی خود را از دست می دهد، ذهن نیز تحت فشار مداوم افکار دیگران از کار می افتد یا چون کسی که با پرخوری معده خود را تباه می کند و به تمام بدن آسیب می رساند ، میتوان با تزریق خوراک بیش از حد به ذهن آن را مسدود کرد و از کار انداخت زیرا فرد هر چه بیشتر مطالعه کند ، کمتر اثر و یادی از آنچه مطالعه کرده در ذهنش خواهد ماند ؛ چنین ذهنی چون لوحی است که بارها و بارها بر رویش نوشته باشند. این گونه است که تفکر غیر ممکن می شود و فقط با تفکر است که می توان خوانده ها را جذب کرد، هنگامی که شخص فقط مطالعه کند و بعدا درباره, ی آنچه مطالعه کرده به تفکر نپردازد ، مطالعه اش عمق نمی یابد و بخش اعظم آن از دست می رود. در واقع، تغذیه ی روحی نیز چون تغذیه ی جسمی است : به زحمت یک پنجم از آنچه هضم شده جذب می شود و مابقی در دفع و تبخیر و غیره هدر می رود.
از این همه نتیجه می شود که افکار روی کاغذ بیش از رد پاهایی بر ماسه نیستند : راهی را که فلان شخص پیموده می توان دید اما برای دیدن انچه وی در راه دیده، باید چشمان او را داشت.

#شوپنهاور, 
#جهان_و_تاملات_فیلسوف