توجه روانی

بیشترین چیزی که از یک شنونده انتظار میرود حضور روان شناختی اوست. زیرا از او انتظار میرود که واقعاً به خاطر گوینده، در آن موقعیت حاضر شده باشد. توجه فیزیکی بر حضور روانی می افزاید. وقتی من در محیط مناسبی قرار میگیرم، تماس چشمی کافی و تحرک جسمی مناسبی دارم و قیافهٔ درگیربودن خود را حفظ میکنم، معمولاً توجه روان شناختی ام نیز بیشتر می شود. چرا که توجه فیزیکی من به فرد دیگر کمک میکند تا حضور روانی مرا هرچه بیشتر احساس کند. 

با وجود این، چنانچه من در هنگام گوش کردن به فرد دیگر فقط تظاهر به توجه کنم در حقیقت خود را فریب داده ام. زیرا شنوندهای که واقعاً حاضر است، شور و نشاطی را بروز خواهد داد که علاقه و توجه او را به صحبت گوینده ، هم دذ چهره اش و هم در بدنش منعکس می سازد. کسی که واقعاً، آنجا، نیست هرچقدر هم که بدنش را در وضعیت توجه آمیزی قرار دهد سرانجام لو میرود، چرا که گوینده به چشمان خیره شده ی او توجه خواهد کرد متوجه خواهد شد. لذا بدون حضور روانشناختی هیچ یک از فنون توجه کردن کارایی لازم را نخواهد داشت.